Category Archives: ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

23 ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਸਤੰ. 2016

Posted by in ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਢੁਡੀਕੇ, ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਨਿਵਰਗੀ/Uncategorized

≈ 1 ਟਿੱਪਣੀ

ਟੈਗ

ਨੋ ਸਮੋਕਿੰਗ ਜ਼ੋਨ 
ਧੂਫ਼ ਨੇ ਕਾਲ਼ੀ ਸਿਆਹ ਕੀਤੀ 
ਨਾਨਕ ਦੀ ਤਸਵੀਰ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਢੁਡੀਕੇ

ਤਿਤਲੀਆਂ

18 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਮਈ 2013

Posted by in ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life, ਤਿਤਲੀ, ਬੱਚੇ/Children

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਧੁੱਪ–
ਬਾਗ ‘ਚ ਖੇਡਦੀ ਬੱਚੀ ਦੀ
ਫਰਾਕ ਤੇ ਤਿਤਲੀਆਂ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਅਕਸ

06 ਐਤਵਾਰ ਜਨ. 2013

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਬਿੰਬ (Visual-Seeing), ਸਿਆਲ/Winter

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

1.
ਬਰਫ਼ ਪਿਛੋਂ ਮੀਂਹ–
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਉੱਤੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਦਿਸਿਆ
ਅੱਧਾ ਚੰਨ
****************
2.
ਬਰਫ਼ ਪਿਛੋਂ ਮੀਂਹ–
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਉੱਤੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਦਿਸਿਆ
ਆਪਣਾ ਹੀ ਅਕਸ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਬੋਤਲ

27 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਅਕਤੂ. 2012

Posted by in ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life, ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ, ਵਿਵਹਾਰ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

Haibun:::
ਤਾਇਆ ਜਾਗਰ ਸਿਉਂ ਕਬਜ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਤੰਗ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਛੜਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਇਹ ਤਕਲੀਫ਼ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦਸਦਾ | ਆਵਦੇ ਭਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਡਾਹਡਾ ਮੋਹ ਕਰਦਾ | ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਮੱਦਦ ਮੰਗਦਾ, “ਓਏ ਮੁੰਡਿਆ … ਕੱਢ ਸ਼ਕੂਟਰ ਤੇ ਲੈ ਚੱਲ ਮੈਨੂੰ ਛਿੰਦੇ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ… ਮੈਂ ਬੜਾ ਤੰਗ ਆਂ” … ਅਤੇ ਟੱਬਰ ‘ਚੋਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਲੱਖਾਂ ਅਸੀਸਾਂ ਦਿੰਦਾ ! ਪਰ ਉਹ ਦਵਾਈਆਂ ਖਾ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ …. ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਚਾਰ ਛਿੱਲੜ ਦੇ ਕੇ ਦੇਸੀ ਦਾਰੂ ਲੈਣ ਭੇਜਦਾ… ਆਪ ਵੀ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਹਾੜੇ ਲਾਉਂਦਾ ਅਤੇ ਛਿੱਟ ਛਿੱਟ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਲਵਾ ਛੱਡਦਾ… ਅਸਲ ‘ਚ ਇਹ ਹੀ ਉਸਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਸੌਖਾ ਇਲਾਜ ਸੀ | ਐਸਾ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਹ ਦਿਨ-ਦਿਹਾਰ, ਵਿਸਾਖੀ, ਲੋਹੜੀ , ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ | ਐਤਕੀਂ ਦੀਵਾਲੀ ‘ਚ ਹਾਲੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਠੰਡ ਕਾਫੀ ਉੱਤਰ ਆਈ ਸੀ … ਤਾਇਆ ਬੋਲਿਆ, “ਉਏ ਪੁੱਤ ਰੂਪਿਆ…ਆਹ ਫੜ ਪੈਸੇ ਜਾਹ ਰਾਮਦਾਸੀਆਂ ਦੇ ਜੀਤ ਸਿਉਂ ਫੌਜੀ ਕੋਲੋਂ ਇੱਕ ਰੰਮ ਦੀ ਬੋਤਲ ਫੜ ਕੇ ਲਿਆ…” …

ਦੀਵਾਲੀ ਦਾ ਦਿਨ-
ਜਾਗਰ ਦੇਖੇ ਬੋਤਲ ਵੱਲ 
ਤੇ ਸਜੀਆਂ ਭਰਜਾਈਆਂ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ ਦੇ 11 ਹਾਇਕੂ

27 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਅਕਤੂ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life, ਧੰਦੇ, ਪਤਝੜ/Autumn, ਪੰਛੀ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

1.
ਕਿੰਨੀ ਠੰਡ —
ਰੰਗ ਵਾਲਾ ਭਾਈ ਆਖੇ
ਇੱਕ ਕੋਟ ਨਹੀਂ ਕਾਫੀ

2.

ਨਦੀ ਕੰਢੇ ਫੈਕਟਰੀ
ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਂਦੇ ਦੇਖਣ
ਬੇ-ਹਰਕਤ ਮੱਛੀਆਂ

3.

ਠੇਕੇ ਲੰਬੀ ਲਾਇਨ
ਵਰਤ ਰਿਹਾ ਗਿਰਜਾ-ਘਰ ਦੀ
ਫਰੀ ਪਾਰਕਿੰਗ

4.

ਬਰਫ਼ ਦੇ ਧੱਬੇ–

ਗੁਰੂਘਰ ਦੇ ਪਿਛਵਾੜੇ

ਸੁੱਕਣੇ ਪਾਏ ਕਛਿਹਰੇ

5.

ਦੇਸੀ ਨਰਸ
ਮਾਲ ‘ਚ ਪੋਚਾ ਫੇਰਦੀ
ਸਾਥੋਂ ਵੱਟੇ ਪਾਸਾ

6.

ਪਿੱਲ-ਚੋਟ-
ਕੱਤਰੀ ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ
ਮੇਰੇ ਮਨ-ਭਾਉਂਦੀ ਬਾਘ੍ਹੜ

7.

ਬਾਪੂ ਜੀ ਸੌਂ ਰਹੇ
ਅੱਜ ਫਿਰ ਆ ਗਿਆ
ਝੋਲੇ ਵਾਲਾ ਭਾਈ

8.

ਪੱਤਝੜ–
ਮੇਰੇ ਮੁਲਕ ‘ਚ ਬਦਲਣ ਰੰਗ
ਕਨੇਡਾ ਦੇ ਝੰਡੇ

9.

ਸਾਉਣ ਦੀ ਝੜੀ-
ਅੱਧ-ਸੁੱਕੀਆਂ ਛਿਟੀਆਂ ‘ਚੋਂ
ਸੂੰ ਸੂੰ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜਾਂ

10.

ਢਲਦੀ ਸ਼ਾਮ–
ਸਲੇਟੀ ਬੱਦਲਾਂ ਓਹਲਿਓਂ ਆਈ
ਕੂੰਜਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਡਾਰ

11.

ਸਰਦ ਸਵੇਰ–
ਸੁੱਕਣੀ ਪਾਈ ਚਿੱਟੀ ਚਾਦਰ
ਕੋਰੇ ਢਕਿਆ ਘਾਹ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਬੱਸ

08 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸੀ ਅਤੇ ਮੋਗੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਜਾਰ ‘ਚੋਂ ਕੁਝ ਖਰੀਦ ਕੇ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸਾਂ | ਮੈਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਜਿਹਾ ਪਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਿਛੋਂ ‘ਵਾਜ ਮਾਰੀ ਹੈ … ਮੈਂ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰ ਆਪਣੀ ਮਸਤੀ ‘ਚ ਅੱਗੇ ਵੱਲ ਤੁਰਦਾ ਗਿਆ …. “ਓਹ ਰਾਜੇ !!”… ਐਸ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਰੁਕਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ ਮੇਰੇ ਹੀ ਸਕੂਲ ਦੇ (ਰਹਿ ਚੁੱਕੇ) ਦੋ ਸਾਥੀ ਆ ਰਹੇ ਸਨ, ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਸਨ … ਮੈਂ ਰੁਕਿਆ , ਆਦਤਨ ਹੱਥ ਮਿਲਾਏ… ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁਛੇ … ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਲੱਗਾ … ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੇ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀਆਂ ਮੁਸਕਾਨਾਂ ਸਨ… [………………………………]…. ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਗਰਮੀ ਨੇ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਪਈ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ ਗੱਲ ਹੀ ਇੰਝ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਬੱਸ ਪੁਛੋ ਹੀ ਕੁਝ ਨਾ…. ਮੈਂ ਪਿਛਾ ਛੁਡਾਉਣ ਹਿਤ ਕਿਹਾ , “ਯਾਰ ਚਾਰ ਵਜੇ ਵਾਲੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਨਾ ਨਿਕਲ ਜਾਵੇ, ਮੈਂ ਚੱਲਿਆ…” ….. ਪਰ ਕਿੱਥੇ ?…. ਇੱਕ ਬੋਲਿਆ, “ਆ ਯਾਰ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕੱਪ ਚਾਹ ਪੀਨੇ ਆਂ… ਫਿਰ ਅਗਲੀ ਬੱਸ ‘ਚ ‘ਕੱਠੇ ਈ ਚੱਲਾਂਗੇ” … ਮੈਨੂੰ ਨਾਂਹ ਨੁੱਕਰ ਕਰਦੇ ਨੂੰ ਸੜਕੋੰ ਪਾਰ ਢਾਬੇ ‘ਚ ਨਾਲ ਲੈ ਗਏ…. “ਉਹ ਛੋਟੇ ਤਿੰਨ ਕੱਪ ਚਾਹ ਬਣਾ… ਨਾਲੇ ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਯਾਰ” ਇੱਕ ਨੇ ਬੜੇ ਹੀ ਦੋਸਤਾਨਾ ਲਹਿਜੇ ‘ਚ ਆਰਡਰ ਕੀਤਾ | ਲਿੱਬੜੇ ਜਿਹੇ ਲੀੜਿਆਂ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਤਿੰਨ ਗਲਾਸ ਅਤੇ ਅਲੂਮੀਨੀਅਮ ਦਾ ਚਿਬਾਂ ਭਰਿਆ ਜੱਗ ਲੋਹੇ ਦੇ ਮੇਜ ਤੇ ਰੱਖ ਗਿਆ | ……. ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਕਢੀ…. ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਦੋ ਵਟਾ ਤਿੰਨ …..

ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ 
ਉੱਠ ਭੱਜਾ ਅਨਭੋਲ ਜੁਆਨ 
ਆਖਰੀ ਬੱਸ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਖੋਤਾ

28 ਮੰਗਲਵਾਰ ਅਗ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵ-ਜੰਤ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਘਰ ‘ਚ ਮਹਿਫਲ ਸਜੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਔਰਤਾਂ ਘਰ ਅੰਦਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਆਦਮੀ ਬਾਹਰ ਗੈਰਜ ਵਿਚ ਹਾੜਾ-ਮੁਰਗਾ ਚਲਾ ਰਹੇ ਸਨ | ਮੇਰੀਆਂ ਕੁਝ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਦੀਆਂ ਜਿੰਮੇਦਾਰੀਆਂ ਕਾਰਨ ਹੱਥ ‘ਚ ਗਰਮਾ-ਗਰਮ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਸੀ | ਇੱਕ ਭਾਈ ਨੇ ਇੱਕ ਲਤੀਫ਼ਾ ਸੁਣਾਇਆ … ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਘਸਿਆ-ਪਿਟਿਆ… ਪਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਭਾਈ ਦਾ ਆਪ-ਮੁਹਾਰਾ ਹਾਸਾ ਗਧੇ ਦੇ ਹਿਣਕਣ ਵਰਗੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਾਂਗ ਨਿਕਲਿਆ … ਉਸ ਹਾਸੇ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਛਲਕਾ ਦਿੱਤੀਆਂ …

ਹਿਣਕਿਆ ਖੋਤਾ–
ਨੱਕ ਥਾਣੀਂ ਨਿਕਲਿਆ 
ਚਾਹ ਦਾ ਘੁੱਟ

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਬੇਲੀ

10 ਵੀਰਵਾਰ ਮਈ 2012

Posted by in ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life, ਦੋਸਤੀ (friendship), ਨਾਰਵੇ, ਪੰਜਾਬ/Punjab, ਯਾਦਾਂ, ਹਾਇਬਨ/Haibun

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਅਜੀਤਵਾਲ ਪੈਟ੍ਰੋਲ ਪੰਪ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਦਿੱਲੀ ਏਅਰਪੋਰਟ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇੰਡੋ-ਕਨੇਡੀਅਨ ਬੱਸ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ | ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਭਤੀਜਾ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਣ ਆਏ ਸਨ | ਇੱਕ ਸਬ੍ਜ਼ੀ ਵੇਚਣ ਵਾਲਾ ਆਪਣੀ ਪੁਰਾਣੀ ਜਿਹੀ ਮੋਪੇਡ ‘ਚ ਪੰਪ ਤੋਂ ਪੈਟ੍ਰੋਲ ਭਰ ਰਿਹਾ ਸੀ | ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਐਨੀ ਨੀਝ ਲਾ ਕੇ ਕਿਉਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਪੰਪ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਮੋਪੇਡ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ | ਮੇਰੀ ਜਗਿਆਸਾ ਉਸ ਸ਼ਖਸ ਲਈ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧ ਗਈ | ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਪਣੇ ਕਦਮ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਾਏ… ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਚਮਕ ਜਿਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿਤੀ…ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਤੇ ਪੁਛਿਆ , “ਤੂੰ ਯਾਰ ਉਹ ਮਦੋਕਿਆਂ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ?….” ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਣ ਵੇਲੇ ਉਸ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੋਚਿਆ ਯਾਰ ਤੂੰ ਭੁੱਲ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਣਾ , ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਯਾਰ, ਕਿਥੇ ਰਹਿਨੈਂ….ਕੀ ਕੰਮ ਕਾਰ ਐ… ਕੀ ਬਾਲ-ਬੱਚੇ ਆ …? …. ਮੇਰਾ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ …….. ਨਾਰਵੇ …ਬਾਈ ਤਿੰਨ ਗੁੱਡੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ….ਕੰਮ ਕਾਰ ਵੀ ਠੀਕ ਆ…. ਉਧਰੋਂ ਇੰਡੋ ਕਨੇਡੀਅਨ ਆ ਗਈ ….. ਅਸੀਂ ਢੁੱਡੀਕੇ ਦੇ ਸਕੂਲ ਚ ਨੌਵੀੰ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ‘ਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸਾਂ ! ਕੋਈ ਸਤਾਰਾਂ-ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਮਿਲੇ ਸਾਂ…. ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਪੋ-ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆ ‘ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ !! 

ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਗੂੰ–
ਮਿਲ ਕੇ ਵਿਛੜਿਆ 
ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਬੇਲੀ 

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ