Category Archives: ਯਾਦਾਂ

ਇੱਸਾ ਦੀ ਯਾਦ

22 ਸੋਮਵਾਰ ਜੁਲਾ. 2013

Posted by in ਅਨੀਤਾ ਵਿਰਜ਼ਿਲ/Anita Virgil, ਜੀਵਨ/Life, ਤਾਨਕਾ, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਬਿੰਬ (Visual-Seeing), ਯਾਦਾਂ, ਸ਼ਰਵਣ ਬਿੰਬ (Auditory-Listening), ਹਰਲੀਨ ਸੋਨਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਟਿਪ ਟਿਪ ਬਾਰਿਸ਼
ਮੇਰੇ ਚਾਹ ਦੇ ਕੱਪ ‘ਚ
ਉਠੀ ਲਹਿਰ
ਚੇਤਿਆਂ ‘ਚ ਮੁਸਕਰਾਇਆ
ਕੋਬਾਯਾਸ਼ੀ ਇੱਸਾ

ਹਰਲੀਨ ਸੋਨਾ

ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ

13 ਵੀਰਵਾਰ ਜੂਨ 2013

Posted by in ਅਨੂਪ ਬਾਬਰਾ, ਜੀਵਨ/Life, ਦੁਨਿਆਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਮਾਂ, ਯਾਦਾਂ, ਹਾਇਬਨ/Haibun

≈ 2 ਟਿੱਪਣੀਆਂ

“ਚੱਲ ਭੂਆ ਦਾ ਸਮਾਨ ਗੇਸਟ ਰੂਮ ‘ਚ ਰਖ ਦੇ,” ਇਹੀ ਕਹਿ ਕੇ ਭਰਜਾਈ ਨੇ ਮੇਰੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਮਿਲਦੇ ਭਤੀਜੇ ਨੂੰ ਵਾਹਵਾ ਆਹਰੇ ਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਜੱਦ ਕਿ ਅਜੇ ਮੈਂ ਰੱਜ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ। “ਕਮਾਲ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਹੀ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੇ ਘਰ ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਕੱਦ ਤੋਂ ਹੋ ਗਈ”, ਬੜਾ ਓਪਰਾ ਲੱਗਿਆ ਪਲ ਭਰ ਵਾਸਤੇ, ਪਰ ਕੁਝ ਓਪਚਾਰਿਕ ਗੱਲ ਬਾਤ ਅਤੇ ਚਾਹ ਦੇ ਘੁੱਟਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਖਾਤੇ ਇਹ ਸਚਾਈ ਹਲਕ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਲਾਹ ਲਈ ਕਿ ਠੀਕ ਹੀ ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਹੈ ਭਾਬੀ ਨੇ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਫਤਾ ਦੱਸ ਦਿਨ ਰਹਿ ਕੇ ਵਾਪਸ ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਸੱਤਾਂ ਵਰਿਆਂ ਬਾਦ ਮੈਂ ਪੇਕੇ ਆਈ, ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੇਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹੁਣ ਘਰ ਦੇ ਹਰ ਖੁੰਜੇ ‘ਚ ਨਹੀਂ ਖਿੱਲਰੀਆਂ ਪਈਆਂ, ਨਾਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਦੱਸਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੀ ਅਵਾਰਡ ਲੈਂਦੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬੈਠਕ ਦਿਸੇ, ਜੱਦ ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਰਾਜਸੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ‘ਤੇ ਆਈ ਸਾਂ, ਜੋ ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਸਵਰਗਵਾਸੀ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਅਣਥੱਕ ਮਹਿਨਤ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਵਾਹ ਲਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਮੇਰੀ ਪੜਾਈ ਲਿਖਾਈ ‘ਤੇ। ਸਾਨੂੰ ਤਿੰਨਾ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬਾਪ ਬਣ ਕੇ ਹੀ ਪਾਲਿਆ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ…

ਮਾਂ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੀ ਕਦੀਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ਕਰ ਗਈ, ਜੇ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਹਥ੍ਹੋੰ ਮੋਈ ਮੱਖੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਰਖਦੀ! ਹਾਂ ਪਰ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸਨ! ਉਸਦੇ ਤੁਰ ਜਾਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਟੋਹ ਕੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਕੇ ਜਿਓਣਾ ਮੈਂ ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਸਿਖ ਲਿਆ। ਅੱਜ ਨਜਰ ਮਾਰ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਘਰ ਵਿਚ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਇੱਕ ਵੀ ਵਸਤ ਨਾਂ ਦਿਖੀ, ਸਿਵਾਏ ਇੱਕ ਸ਼ਾਲ, ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਪਿੱਤਲ ਦੀ ਪਰਾਤ, ਇੱਕ ਵੇਲਣਾ ਤੇ ਵਰਿਆਂ ਪੁਰਾਣੀ ਉਸਦੀ ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ। ਦਿਲ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਘਰ ਨੂੰ ਇਹਨਾ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਖਾਸੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੌਕਾ ਲੱਗਦਿਆਂ ਹੀ ਵੀਰ ‘ਤੇ ਭਾਬੀ ਅੱਗੇ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਰਖ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਜੇ ਬੁਰਾ ਨਾਂ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਲੈ ਜਾਵਾਂ ਇਹ ਸਭ ਆਪਨੇ ਨਾਲ। “ਜੀ ਸਦਕੇ”… ਬੱਸ ਮੈਂ ਇੰਨਾਂ ਹੀ ਸੁਣਿਆ, ਜਾਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹਿਆ! “ਭਲਾ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰਨੀਆਂ ਇਹ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਸੁਖ੍ਹ ਨਾਲ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕਿਰਪਾ”… ਇਹ ਸਭ ਮੈਂ ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ। ਝੱਟ ਅਟੈਚੀ ਵਿਚ ਸਾਂਭ ਲਈਆਂ! ਮਾਂ ਦੀ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਈ… ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਆਪ ਹੀ ਨਾਲ ਹੋਵੇ। ਵਾਪਸੀ ਵੇਲੇ ਜਹਾਜ ਚੜਦਿਆਂ ਵੀ ਸੋਚ ਮਾਂ ਦੀ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹੀ। ਆਪ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਪੇਕਿਓਂ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਸ ਤੋਰਨ ਲੱਗੀ ਕਈ ਮਿਰਚਾਂ ਵਾਰਦੀ, ਕਈ ਓਪਚਾਰ ਤੇ ਲਾਡ ਕਰਦੀ, ਖੈਰ ਕੋਈ ਨਾਂ! ਸੋਚ ਲਿਆ ਕਿ ਕਨੇਡਾ ਵਾਪਿਸ ਜਾ ਕੇ ਹੁਣ ਤੋਂ ਮਾਂ ਦੀ ਪਰਾਤ ਵਿਚ ਹੀ ਆਟਾ ਗੁਣਾਂਗੀ, ਨਵੇਂ ਸਿਰਿਓਂ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸੂਰਮਾ ਪਾਇਆ ਕਰਾਂਗੀ… ਧੁਰ ਅਸਮਾਨੋ ਦੇਖ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਉਤਰੇਗੀ ਜਰੂਰ! ਜਹਾਜ ਦੀ ਤਾਕੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਜਰ ਮਾਰੀ, ਕਾਲੇ ਸਿਆਹ ਬੱਦਲ ਹੀ ਬੱਦਲ, ਸ਼ਾਇਦ ਵਰਣ ਨੂੰ ਭਾਲਦੇ ਨੇ…

ਬਦਲਵਾਈ . . .
ਜੰਗਾਲੀ ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ ‘ਤੇ ਮਾਂ ਦੀਆਂ
ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਝਾਲ

ਅਨੂਪ ਬਾਬਰਾ

ਪਿੰਨੀਆਂ

06 ਐਤਵਾਰ ਜਨ. 2013

Posted by in ਜੀਵਨ/Life, ਪਰਵਾਸ, ਮਾਂ, ਯਾਦਾਂ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਗਿੱਲ, ਸਿਆਲ/Winter, ਸੁਆਦ ਬਿੰਬ (Gustatory-Taste)

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਬਰਫੀਲਾ ਮੌਸਮ
ਪ੍ਰਦੇਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਕਰੇ ਯਾਦ
ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਪਿੰਨੀਆਂ

ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ

ਚੱਪਲਾਂ

05 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਜਨ. 2013

Posted by in ਜੀਵਨ/Life, ਦੀਪੀ ਸੈਰ, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਬਿੰਬ (Visual-Seeing), ਮਾਂ, ਯਾਦਾਂ, ਸ਼ਰਵਣ ਬਿੰਬ (Auditory-Listening)

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਦੂਰ ਦੁਮੇਲ ~
ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਘਿਸਰਦੀਆ ਚੱਪਲਾਂ ਨਾਲ
ਡੰਗੋਰੀ ਦੀ ਟਿਕ ਟਿਕ

ਦੀਪੀ ਸੈਰ

ਟੁਣਕੇ

01 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਯਾਦਾਂ, ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਾ, ਸਾਗਰ, ਹਵਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਸਿੱਲ੍ਹੇ ਪੁਰੇ ਦੇ ਬੁੱਲੇ 
ਵਿੰਡਚਾਈਮ ਦੇ ਟੁਣਕੇ ਲੈ ਗਏ 
ਸੁਰਤ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਪਾਰ 

dump easterly wind
my consciousness is across the oceans
riding wind-chime tinkles

ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਾ

ਯਾਦਾਂ

20 ਸੋਮਵਾਰ ਅਗ. 2012

Posted by in ਅਕਾਸ/ਅੰਬਰ/ਅਸਮਾਨ, ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਯਾਦਾਂ, ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਯਾਦਾਂ ਜੁੜੀ ਗਲੀ 
ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਖਿੱਚਿਆ 
ਗਰਮੀ ਦਾ ਠੰਡਾ ਅੰਬਰ 

a street with memories
by closed eyes I inhale deep
the cool summer sky

ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਾ

ਟੋਪ

07 ਵੀਰਵਾਰ ਜੂਨ 2012

Posted by in ਜਗਜੀਤ ਸੰਧੂ, ਜੀਵਨ/Life, ਬਸਤਰ, ਯਾਦਾਂ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਪਹਿਨ ਕੇ ਵੇਖੇ
ਮਰਦਾਂ ਵਾਲਾ ਟੋਪ
‘ਕੱਲੀ ਮੁਸਕਾਵੇ

Trying on 
A mens hat
Smiles by herself

पहन कर देखे 
मर्दों का टोप 
अकेली मुस्कराए

ਜਗਜੀਤ ਸੰਧੂ 

ਬੇਲੀ

10 ਵੀਰਵਾਰ ਮਈ 2012

Posted by in ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ, ਜੀਵਨ/Life, ਦੋਸਤੀ (friendship), ਨਾਰਵੇ, ਪੰਜਾਬ/Punjab, ਯਾਦਾਂ, ਹਾਇਬਨ/Haibun

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਅਜੀਤਵਾਲ ਪੈਟ੍ਰੋਲ ਪੰਪ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਦਿੱਲੀ ਏਅਰਪੋਰਟ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇੰਡੋ-ਕਨੇਡੀਅਨ ਬੱਸ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ | ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਭਤੀਜਾ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਣ ਆਏ ਸਨ | ਇੱਕ ਸਬ੍ਜ਼ੀ ਵੇਚਣ ਵਾਲਾ ਆਪਣੀ ਪੁਰਾਣੀ ਜਿਹੀ ਮੋਪੇਡ ‘ਚ ਪੰਪ ਤੋਂ ਪੈਟ੍ਰੋਲ ਭਰ ਰਿਹਾ ਸੀ | ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਐਨੀ ਨੀਝ ਲਾ ਕੇ ਕਿਉਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਪੰਪ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਮੋਪੇਡ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ | ਮੇਰੀ ਜਗਿਆਸਾ ਉਸ ਸ਼ਖਸ ਲਈ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧ ਗਈ | ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਪਣੇ ਕਦਮ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਾਏ… ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਚਮਕ ਜਿਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿਤੀ…ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਤੇ ਪੁਛਿਆ , “ਤੂੰ ਯਾਰ ਉਹ ਮਦੋਕਿਆਂ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ?….” ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਣ ਵੇਲੇ ਉਸ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੋਚਿਆ ਯਾਰ ਤੂੰ ਭੁੱਲ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਣਾ , ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਯਾਰ, ਕਿਥੇ ਰਹਿਨੈਂ….ਕੀ ਕੰਮ ਕਾਰ ਐ… ਕੀ ਬਾਲ-ਬੱਚੇ ਆ …? …. ਮੇਰਾ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ …….. ਨਾਰਵੇ …ਬਾਈ ਤਿੰਨ ਗੁੱਡੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ….ਕੰਮ ਕਾਰ ਵੀ ਠੀਕ ਆ…. ਉਧਰੋਂ ਇੰਡੋ ਕਨੇਡੀਅਨ ਆ ਗਈ ….. ਅਸੀਂ ਢੁੱਡੀਕੇ ਦੇ ਸਕੂਲ ਚ ਨੌਵੀੰ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ‘ਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸਾਂ ! ਕੋਈ ਸਤਾਰਾਂ-ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਮਿਲੇ ਸਾਂ…. ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਪੋ-ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆ ‘ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ !! 

ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਗੂੰ–
ਮਿਲ ਕੇ ਵਿਛੜਿਆ 
ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਬੇਲੀ 

ਜਗਰਾਜ ਸਿੰਘ ਨਾਰਵੇ

ਮਜ਼ਾਰ

17 ਮੰਗਲਵਾਰ ਜਨ. 2012

Posted by in ਅਨੁਵਾਦ, ਮੌਤ, ਯਾਦਾਂ, ਸਾਮਾਨੇਹ ਹੁਸੈਨੀ ਜ਼ਾਫਰਾਨੀ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

بر سنگ خیس ِ قبر
چهره ی دختری
نام پدر هم
ਗਿੱਲੇ ਪੱਥਰ ਦੀ ਮਜ਼ਾਰ
ਝੁਕਿਆ ਧੀ ਦਾ ਚੇਹਰਾ
ਬਾਪ ਦੇ ਨਾਮ ਅੱਗੇ

ਸਾਮਾਨੇਹ ਹੁਸੈਨੀ ਜ਼ਾਫਰਾਨੀ
ਅਨੁਵਾਦ – ਕੁਲਜੀਤ ਮਾਨ

ਸੁਰਮੀਤ ਮਾਵੀ ਦੇ ਦੋ ਹਾਇਕੂ

25 ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਨਵੰ. 2011

Posted by in ਜੀਵਨ/Life, ਯਾਦਾਂ, ਸੁਰਮੀਤ ਮਾਵੀ

≈ 1 ਟਿੱਪਣੀ

ਅੱਖ ਗਲੀ ਤੇ

ਹੱਥ ਕਾਲਜੇ 

ਟੀ ਵੀ ‘ਤੇ ਖਬਰਾਂ

————–

ਖ਼ਤ ਪੁਰਾਣੇ

ਲਕੋ ਕੇ ਰੱਖੀ ਫੋਟੋ

ਇੱਕ ਰੁਮਾਲ

ਸੁਰਮੀਤ ਮਾਵੀ

ਜਤਿੰਦਰ ਲਸਾੜਾ ਦੇ ੧੪ ਹਾਇਕੂ

19 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਨਵੰ. 2011

Posted by in ਚੰਨ, ਜਤਿੰਦਰ ਲਸਾੜਾ, ਜੀਵ-ਜੰਤ, ਪਿਆਰ, ਪੰਛੀ, ਬਿਰਖ, ਬੱਦਲ਼, ਯਾਦਾਂ, ਸਾਗਰ, ਸੂਰਜ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਕੀੜੀ ਜਾਵੇ
ਪੁੱਠੇ ਪੈਰੀਂ
ਦਾਣਾ ਤੁਰਦਾ

***
ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਅੰਦਰ
ਚਰਖਾ ਬਲਦਾ
ਦਾਦੀ ਰੋਵੇ

***
ਇੱਕ ਸੂਰਜ
ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਾ
ਇੱਕ ਆਕਾਸ਼ੀਂ ਚਮਕੇ

***
ਬਾਬਾ ਆਖੇ
ਧਰਤ ਅਡੋਲ
ਸੂਰਜ ਘੁੰਮੇ

***
ਬੁੱਢੀ-ਮਾਈ
ਚੰਦ ਦੇ ਉੱਤੇ
ਚਰਖ਼ਾ ਕੱਤੇ

***
ਫ਼ਾਸੀ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਹਿੱਕ ਤਾਣ ਕੇ
ਹੱਸੀ ਜਾਵੇ

***
ਸੀਨੇ ਲਾਈ
ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਕੇ
ਪੂੰਝੇ ਅੱਥਰੂ

***
ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ,
ਲੱਭ ਲੱਭ ਥੱਕਿਆ,
ਮੈਂ ਪਰਛਾਵਾਂ

***
ਬੀਤੇ ਸਮੇਂ ਦੇ
ਖ਼ਤ ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਕੇ
ਰੋਈ ਜਾਵੇ

***
ਅੱਥਰੂ ਪੂੰਝੇ
ਉਜੜੇ ਘਰ ਵਿੱਚ
ਸੁੱਕਾ ਨਲਕਾ

***
ਸੂਰਜ ਗੁੰਮ
ਪੱਤਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ
ਬੱਦਲ ਝਾਕੇ

***
ਟਾਹਣੀ ਉੱਤੇ
ਸੂਰਜ ਟੰਗਿਆ
ਕਾਂ ਵੀ ਬੈਠਾ

***

ਡੁੱਬਿਆ ਚੰਨ
ਨਦੀ ਦੇ ਅੰਦਰ
ਕੰਬੀ ਜਾਵੇ

***
ਅੰਮੀ ਬੈਠੀ
ਸਾਗ਼ ਬਣਾਵੇ
ਨਾਲੇ ਗਾਵੇ 

ਜਤਿੰਦਰ ਲਸਾੜਾ

ਰਾਵੀ ਕੰਢੇ

11 ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਨਵੰ. 2011

Posted by in ਜੀਵਨ/Life, ਧਰਮ/Religion, ਪੰਜਾਬ/Punjab, ਯਾਦਾਂ, ਰਾਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਮਣ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਰਾਵੀ ਕੰਢੇ ਖੜਾ 

ਦੂਰਬੀਨ ਸਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਤੇ

ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਕਰਤਾਰਪੁਰ

ਰਾਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਮਣ