Category Archives: ਦੁਨਿਆਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ

16 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2013

Posted by in Angelee Devdhar ਅੰਜਲਿ ਦੇਵਧਰ, ਜੀਵਨ/Life, ਦੁਨਿਆਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਪਤੀ /ਪਤਨੀ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

Haibun :Time Passages

Angelee Deodhar

 

While packing books to send to friends in different countries, today I am back in that time when he would help seal them with cello tape, label them and then make a list of all the people they were being sent to. He didn’t complain about this tedious task even when he had to sit with one leg straight out ,stiff from surgery, which left him unable to bend his knee…he enjoyed the geography of where the books were going…and loved to collect the stamps which came with gift books from different parts of the world. 

Soon it will be two years since he passed away and now these brown paper packets which I pack clumsily with stiff fingers, carry away more than books…             

                           Jacaranda-

                                            the jazz of an

 –                                                                 April sky 

 Haibun: guzarda waqt

Ajj ikk vaar pher main dostan mitran nu kitaban bhej rahi han te mere man vich us din di yaad taza ho rahi hai jadon oh eh kaam bade pyar te lagan naal karde hunde si. Har packet nu cello tape naal band karna, lifafe te sirnaaven likhne te pher sabh di ik list bna ke rakhni.Eh sab kujh kardian ohna ne kade vi bearaami da gila nahin keeta bhaven ohna nu ikk lat sidhi rakh ke behna painda si kyonki operation ton baad hun ohna ton goda modiya nahi si janda.Oh eh soch ke bade khush ho jande ke kitaban door durede deshan vich ja rahian san te jadon ehna deshan ton taufe de taur te kitaban aundian tan oh daak tiktan sambh ke rakh lainde. 

Ohna da inteqaal hoye do saal hon vale ne te eh bhoore rang de lifafe jihna nu main kambdian unglan naal band kardi haan,kitaban naal mere andron vi bahut kujh lai jande ne 

neeli gulmohar

kinna sajia dise

vaisakh da asmaan

(Punjabi Translation by Arvinder Kaur)

  

ਹਾਇਬਨ: ਗੁਜਰਦਾ ਵਕਤ

ਅੱਜ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਮੈਂ ਦੋਸਤਾਂ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਭੇਜ ਰਹੀ ਹਾਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਉਸ ਦਿਨ ਦੀ ਯਾਦ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਹ ਕੰਮ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਲਗਨ ਨਾਲ਼ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਹਰ ਪੈਕਟ ਨੂੰ ਸੈਲੋ ਟੇਪ ਨਾਲ਼ ਬੰਦ ਕਰਨਾ, ਲਫ਼ਾਫ਼ਿਆਂ ਤੇ ਸਰਨਾਵੇਂ ਲਿਖਣੇ ਤੇ ਫੇਰ ਸਭ ਦੀ ਇਕ ਲਿਸਟ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਣੀ। ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦਿਆਂ ਓਹਨਾ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਬੇਆਰਾਮੀ ਦਾ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਭਾਵੇਂ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਇਕ ਲੱਤ ਸਿੱਧੀ ਰੱਖਕੇ ਬਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੁਣ ਓਹਨਾ ਤੋਂ ਗੋਡਾ ਮੋੜਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਬੜੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਕਿ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੂਰ ਦੁਰੇਡੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਜਦੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਤੋਹਫੇ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਤਾਂ ਉਹ ਡਾਕ ਟਿਕਟਾਂ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖ ਲੈਂਦੇ।

ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਇੰਤਕਾਲ ਹੋਏ ਦੋ ਸਾਲ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ਤੇ ਇਹ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਲਿਫਾਫੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੰਬਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ਼ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ…  

ਨੀਲੀ ਗੁਲਮੋਹਰ

ਕਿੰਨਾ ਸਜਿਆ ਦਿਸੇ

ਵੈਸਾਖ ਦਾ ਅਸਮਾਨ
(ਗੁਰਮੁਖੀ ਰੂਪਾਂਤਰ ਅਮਰਜੀਤ ਸਾਥੀ)

ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ

13 ਵੀਰਵਾਰ ਜੂਨ 2013

Posted by in ਅਨੂਪ ਬਾਬਰਾ, ਜੀਵਨ/Life, ਦੁਨਿਆਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਮਾਂ, ਯਾਦਾਂ, ਹਾਇਬਨ/Haibun

≈ 2 ਟਿੱਪਣੀਆਂ

“ਚੱਲ ਭੂਆ ਦਾ ਸਮਾਨ ਗੇਸਟ ਰੂਮ ‘ਚ ਰਖ ਦੇ,” ਇਹੀ ਕਹਿ ਕੇ ਭਰਜਾਈ ਨੇ ਮੇਰੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਮਿਲਦੇ ਭਤੀਜੇ ਨੂੰ ਵਾਹਵਾ ਆਹਰੇ ਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਜੱਦ ਕਿ ਅਜੇ ਮੈਂ ਰੱਜ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ। “ਕਮਾਲ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਹੀ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੇ ਘਰ ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਕੱਦ ਤੋਂ ਹੋ ਗਈ”, ਬੜਾ ਓਪਰਾ ਲੱਗਿਆ ਪਲ ਭਰ ਵਾਸਤੇ, ਪਰ ਕੁਝ ਓਪਚਾਰਿਕ ਗੱਲ ਬਾਤ ਅਤੇ ਚਾਹ ਦੇ ਘੁੱਟਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਖਾਤੇ ਇਹ ਸਚਾਈ ਹਲਕ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਲਾਹ ਲਈ ਕਿ ਠੀਕ ਹੀ ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਹੈ ਭਾਬੀ ਨੇ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਫਤਾ ਦੱਸ ਦਿਨ ਰਹਿ ਕੇ ਵਾਪਸ ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਸੱਤਾਂ ਵਰਿਆਂ ਬਾਦ ਮੈਂ ਪੇਕੇ ਆਈ, ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੇਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹੁਣ ਘਰ ਦੇ ਹਰ ਖੁੰਜੇ ‘ਚ ਨਹੀਂ ਖਿੱਲਰੀਆਂ ਪਈਆਂ, ਨਾਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਦੱਸਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੀ ਅਵਾਰਡ ਲੈਂਦੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬੈਠਕ ਦਿਸੇ, ਜੱਦ ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਰਾਜਸੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ‘ਤੇ ਆਈ ਸਾਂ, ਜੋ ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਸਵਰਗਵਾਸੀ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਅਣਥੱਕ ਮਹਿਨਤ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਵਾਹ ਲਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਮੇਰੀ ਪੜਾਈ ਲਿਖਾਈ ‘ਤੇ। ਸਾਨੂੰ ਤਿੰਨਾ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬਾਪ ਬਣ ਕੇ ਹੀ ਪਾਲਿਆ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ…

ਮਾਂ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੀ ਕਦੀਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ਕਰ ਗਈ, ਜੇ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਹਥ੍ਹੋੰ ਮੋਈ ਮੱਖੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਰਖਦੀ! ਹਾਂ ਪਰ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸਨ! ਉਸਦੇ ਤੁਰ ਜਾਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਟੋਹ ਕੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਕੇ ਜਿਓਣਾ ਮੈਂ ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਸਿਖ ਲਿਆ। ਅੱਜ ਨਜਰ ਮਾਰ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਘਰ ਵਿਚ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਇੱਕ ਵੀ ਵਸਤ ਨਾਂ ਦਿਖੀ, ਸਿਵਾਏ ਇੱਕ ਸ਼ਾਲ, ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਪਿੱਤਲ ਦੀ ਪਰਾਤ, ਇੱਕ ਵੇਲਣਾ ਤੇ ਵਰਿਆਂ ਪੁਰਾਣੀ ਉਸਦੀ ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ। ਦਿਲ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਘਰ ਨੂੰ ਇਹਨਾ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਖਾਸੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੌਕਾ ਲੱਗਦਿਆਂ ਹੀ ਵੀਰ ‘ਤੇ ਭਾਬੀ ਅੱਗੇ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਰਖ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਜੇ ਬੁਰਾ ਨਾਂ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਲੈ ਜਾਵਾਂ ਇਹ ਸਭ ਆਪਨੇ ਨਾਲ। “ਜੀ ਸਦਕੇ”… ਬੱਸ ਮੈਂ ਇੰਨਾਂ ਹੀ ਸੁਣਿਆ, ਜਾਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹਿਆ! “ਭਲਾ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰਨੀਆਂ ਇਹ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਸੁਖ੍ਹ ਨਾਲ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕਿਰਪਾ”… ਇਹ ਸਭ ਮੈਂ ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ। ਝੱਟ ਅਟੈਚੀ ਵਿਚ ਸਾਂਭ ਲਈਆਂ! ਮਾਂ ਦੀ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਈ… ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਆਪ ਹੀ ਨਾਲ ਹੋਵੇ। ਵਾਪਸੀ ਵੇਲੇ ਜਹਾਜ ਚੜਦਿਆਂ ਵੀ ਸੋਚ ਮਾਂ ਦੀ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹੀ। ਆਪ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਪੇਕਿਓਂ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਸ ਤੋਰਨ ਲੱਗੀ ਕਈ ਮਿਰਚਾਂ ਵਾਰਦੀ, ਕਈ ਓਪਚਾਰ ਤੇ ਲਾਡ ਕਰਦੀ, ਖੈਰ ਕੋਈ ਨਾਂ! ਸੋਚ ਲਿਆ ਕਿ ਕਨੇਡਾ ਵਾਪਿਸ ਜਾ ਕੇ ਹੁਣ ਤੋਂ ਮਾਂ ਦੀ ਪਰਾਤ ਵਿਚ ਹੀ ਆਟਾ ਗੁਣਾਂਗੀ, ਨਵੇਂ ਸਿਰਿਓਂ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸੂਰਮਾ ਪਾਇਆ ਕਰਾਂਗੀ… ਧੁਰ ਅਸਮਾਨੋ ਦੇਖ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਉਤਰੇਗੀ ਜਰੂਰ! ਜਹਾਜ ਦੀ ਤਾਕੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਜਰ ਮਾਰੀ, ਕਾਲੇ ਸਿਆਹ ਬੱਦਲ ਹੀ ਬੱਦਲ, ਸ਼ਾਇਦ ਵਰਣ ਨੂੰ ਭਾਲਦੇ ਨੇ…

ਬਦਲਵਾਈ . . .
ਜੰਗਾਲੀ ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ ‘ਤੇ ਮਾਂ ਦੀਆਂ
ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਝਾਲ

ਅਨੂਪ ਬਾਬਰਾ

ਮੁਸਕਾਨ

09 ਵੀਰਵਾਰ ਮਈ 2013

Posted by in ਪਤੀ /ਪਤਨੀ, ਬਸਤਰ, ਹਰਵਿੰਦਰ ਧਾਲੀਵਾਲ, ਹਾਇਬਨ/Haibun

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਉਂਝ ਮੇਰੀ ਮੰਡੀ(ਖਰੀਦ ਕੇਂਦਰ ) ਦੀ ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੈ l ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾਲ ਲੱਗਵੀਂ ..ਤਿੰਨ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨਾਂ ਦੀ ਚਰਨ ਛੋਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਧਰਤੀ ..ਸੰਗਤਾਂ ਦਾ ਆਉਣ ਜਾਣ…ਹੋਅ ਪਰ੍ਹੇ ਇੱਕ ਸਾਈਡ ਤੇ ਗੁਲ੍ਮੋਹਰਾਂ ਦੀ ਪਾਲ ਹੈ ..ਮੰਡੀ ਵਿੱਚ ਪੱਖਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ,ਧੂੜ ਮਿੱਟੀ ਤੇ ਇੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਲੀਆਂ ਮਜਦੂਰ ਆਦਮੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜਾਂ ….ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਇਸ ਸਭ ਕਾਸੇ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਗੁਲਮੋਹਰ ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠਦਾ ਹਾਂ ..ਪੁਰਾਣੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਤੇ ਇੱਕ ਜਵਾਨ ਜੋੜਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ …ਮੁੰਡਾ ,ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਗੁਲਮੋਹਰ ਦੀ ਛਾਵੇ ਖੜਾ ਕੇ ਮੰਡੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ ..ਸ਼ਾਇਦ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਕਿਸੇ ਮਜਦੂਰ ਪਰਿਵਾਰ ਚੋਂ ਹਨ ..ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਪੱਲੇ ਚੋਂ ਸਾਂਵਲੇ ਤਿੱਖੇ ਨਕਸ਼ਾਂ ਦੀ ਝਲਕ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ ..ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਕੁੱਝ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਹੈ …ਨੈਣਾਂ ਨੇ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝੀ ਹੈ l

ਨੀਲਾ ਗੁਲਮੋਹਰ –
ਅੱਧੇ ਕੱਢੇ ਘੁੰਡ ਚੋਂ ਛਣੀ
ਗੁਲਾਬੀ ਮੁਸਕਾਨ

ਹਰਵਿੰਦਰ ਧਾਲੀਵਾਲ

ਪਿੰਨੀਆਂ

06 ਐਤਵਾਰ ਜਨ. 2013

Posted by in ਜੀਵਨ/Life, ਪਰਵਾਸ, ਮਾਂ, ਯਾਦਾਂ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਗਿੱਲ, ਸਿਆਲ/Winter, ਸੁਆਦ ਬਿੰਬ (Gustatory-Taste)

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਬਰਫੀਲਾ ਮੌਸਮ
ਪ੍ਰਦੇਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਕਰੇ ਯਾਦ
ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਪਿੰਨੀਆਂ

ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ

ਪਸੰਦ

06 ਐਤਵਾਰ ਜਨ. 2013

Posted by in ਜੀਵਨ/Life, ਤਾਨਕਾ, ਦੁਨਿਆਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਬਾਪੂ, ਸੁਵੇਗ ਦਿਓਲ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਲਿਆਈ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ
ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾਉਣ
ਖੂੰਡਾ ਖੂੰਜੇ ਰੱਖ
ਬਾਪੂ ਦਿਤਾ ਪਿਆਰ
ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਲੈ

ਸੁਵੇਗ ਦਿਓਲ

ਕਿਸ਼ਤੀ

09 ਐਤਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਧੀ, ਮਨਦੀਪ ਮਾਨ, ਵਰਖਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਮੇਰੀ ਇਕ ਆਦਤ ਹੈ ਕੀ ਮੈ ਦੁਪਿਹਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਹੀ ਖਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿਓਂ ਕੀ ਸਵੇਰੇ ਬਚੇ ਜਲਦੀ ਸਕੂਲ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਣ ਉਸ ਵਕ਼ਤ ਮੈ ਸੁਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੈ ਜਦੋ ਘਰ ਆਵਾਂ ਤਾ ਬਚੇ ਸੁਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਣ ਤੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕੀ ਦੁਪਿਹਰ ਦਾ ਖਾਨਾ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਕਠੇ ਖਾਈਏ ਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵੀ ਵਧਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਚਿਆਂ ਨਾਲ ਹੱਸੀ ਮਜ਼ਾਕ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ- ਖੈਰ ਅਜ ਜਦੋਂ ਮੈ ਦੁਪਿਹਰੀ ਖਾਣਾ ਖਾਨ ਵਾਸਤੇ ਘਰ ਆਇਆ ਤਾ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਬੜੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਕੋਮਲ ਹਥਾ ਵਿਚ ਕੁਝ ਕਾਗਜ ਦੀਆਂ ਸ਼ੀਟਾਂ ਵੀ ਸਨ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜਫੀ ਪਾ ਕੇ ਬੋਲੀ ਪਾਪਾ ਪਾਪਾ ਅਜ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਬੜਾ ਮਜਾ ਆਇਆ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਅੱਸੀ ਸਾਰੇ ਬਚੇ ਮੀਂਹ ਵਿਚ ਖੇਡਦੇ ਰਹੇ ਪਰ ਪਾਪਾ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਅੱਸੀ ਵਾਪਿਸ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸੜਕ ਤੇ ਖੜੇ ਬਚੇ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਕਾਗਜ ਦੇ ਜਹਾਜ ਬਣਾ ਕੇ ਚਲਾ ਰਹੇ ਸਨ ਮੈ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਤਾਂ ਓਹਨਾ ਨੇ ਕੇਹਾ ਕੀ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਗਜ ਦੇ ਜਹਾਜ ਬਣਾਉਣੇ ਆਉਂਦੇ ਹਣ -ਪਾਪਾ ਪਾਪਾ ਪਲੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕਾਗਜ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਵੋ ਨਾਂ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਦੇ ਏਨਾ ਕਹਿਣ ਤੇ ਮੈ ਉਸ ਨੂੰ ਜਹਾਜ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਣ ਲਗਾ ਤਾ ਏਨੇ ਨੂੰ ਪਤਨੀ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ ਕੀ ਪਹਿਲਾਂ ਖਾਣਾ ਤਾਂ ਖਾ ਲਵੋ ਫੇਰ ਜੋ ਮਰਜੀ ਕਰਨਾ ਇਸ ਝਿੜਕ ਤੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਚੇ ਵੀ ਡਰਦੇ ਹਣ ਸੋ ਅੱਸੀ ਰੋਟੀ ਵਲ ਨੂੰ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਰੋਟੀ ਮੈਂ ਬੇਟੀ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਣ ਤੇ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਖਾਧੀ ਤੇ ਵੇਹਲੇ ਹੋ ਕੇ ਮੈ ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਗਜ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਬਣਾ ਕੇ ਦਿਤੀ ਤੇ ਓਹ ਬੜੀ ਹੀ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਕਾਗਜ ਦੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਥਲੇ ਬਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਖੜੇ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਚਲਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਚਲੀ ਗਈ –ਤੇ ਜਦੋ ਉਸਨੇ ਬੇੜੀ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਤੋਰੀ ਤੇ ਉਸ ਤਰਦੀ ਹੋਈ ਕਿਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਤਰਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਦੀਆ ਅਖਾਂ ਵਿਚ ਚਮਕ ਆ ਗਈ ਤੇ ਮੈ ਉਸਦੀਆ ਅਖਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਦੇਖ ਕੇ ਇੰਝ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਤਰਾ ਮੈ ਸਚੀ ਮੁਚੀ ਦਾ ਜਹਾਜ਼ ਬਣਾ ਦਿਤਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਓਹ ਜਹਾਜ਼ ਕਿਸੇ ਡੂੰਘੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ——————

ਰੁਕਿਆ ਮੀਂਹ 
ਬੇਟੀ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਚਲਾਵੇ 
ਕਾਗਜ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ

ਮਨਦੀਪ ਮਾਨ

ਰੌਣਕ

08 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਬਾਪੂ, ਸਾਗਰ, ਸੁਵੇਗ ਦਿਓਲ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਬੀਚ ਮੇਲੇ ਤੇ ਗਿਆ
ਇਕ ਬਾਬਾ ਕੂਣ੍ਹੀ ਮਾਰ
ਨਾਲ ਦੇ ਨੂੰ ਕਹੇ-
ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਮੇਲਿਆਂ ਨਾਲੋਂ
ਏਥੇ ਡਾਢੀ ਵੱਖਰੀ ਰੌਣਕ 

ਸੁਵੇਗ ਦਿਓਲ

ਆਮਲੇ

08 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਬਿਰਖ, ਮਾਪੇ, ਰੋਜ਼ੀ ਮਾਨ, ਵਰਖਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਬਰਖਾ ਰੁੱਤੇ ਸੈਰ –
ਪਿਤਾਜੀ ਵਖਾਉਣ ਖੂੰਡੀ ਨਾਲ 
ਆਮਲੇ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਬੂਟਾ

a walk in monsoon –
father points at the young amla tree
with his first walking stick

ਰੋਜ਼ੀ ਮਾਨ

ਬੋਹੜ

01 ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਚਰਨ ਗਿੱਲ, ਜੀਵਨ/Life, ਬਾਪੂ, ਬਿਰਖ, ਹਾਇਬਨ/Haibun

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਸੁਰਜੀ ਬਾਬੇ ਨਾਲ ਕਈ ਵਾਰ ਬਹਿਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ . ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਆਤਮਾ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਸਦੀਵੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਸਵਾਲ ਸਾਡੀ ਚਰਚਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੁੰਦੇ. ਰੱਬ ਦੀ ਹੋਂਦ ਬਾਰੇ ਵੀ ਵਿਵਾਦ ਛਿੜ ਪੈਂਦਾ. ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਨਾਸਤਿਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਬਾਲ ਉਮਰੇ ਹੀ ਮੇਰੀ ਸੋਝੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਬਾਬੇ ਨਾਲ ਉਲਝ ਪੈਣਾ. ਰੱਬ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਸੁਰਜੀ ਬਾਬਾ ….ਆਪਣੇ ਤਰਕ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕਾਇਲ ਸੀ. ਬਾਬੇ ਨੇ ਕਹਿਣਾ, “ ਇਹ ਜਿਹੜੀ ‘ਮੈਂ’ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਬੋਲਦੀ ਹੈ ਇਹ ਕੀ ਹੈ ..ਇਹ ਕਿਥੋਂ ਆ ਗਈ ਜੇ ਰੱਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ?”

ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲਾ ਕੋਠਾ
ਹੁੱਕੇ ਦੀ ਗੁੜਗੁੜ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ
ਮੁੜ੍ਹਕੋ ਮੁੜ੍ਹਕੀ ਬਾਬਾ

ਅਨੇਕ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਸਵਾਲ ਬਾਬੇ ਨੇ ਅਚੇਤ ਹੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਰੋਪ ਦਿੱਤੇ ਜੋ ਦਿਨ ਬਦਿਨ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਟੂਸੇ ਕਢਣ ਲੱਗੇ ਤੇ ਆਖਿਰ ਵਿਸ਼ਾਲ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬੋਹੜ ਆਕਾਰ ਧਾਰਨ ਕਰ ਗਏ .
……. ਲਿਖਤੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਤੋਂ ਉੱਕਾ ਅਨਜਾਣ ਪਰ ਜਬਾਨੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਚੰਗੇ ਪ੍ਰਵਾਨ ਚੜੇ ਚਿੰਤਕ ਬਾਬਾ ਸੁਰਜੀ ਦੀ ਦੇਣ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਸਕਦੀ . ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਯੂਨਿਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਐਮ ਏ ਕਰਦਿਆਂ ਕਠੋ ਉਪਨਿਸ਼ਦ ਦਾ ਅਧਿਅਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਸੁਰਜੀ ਦਾ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਰੂਪ ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਉਣ ਲੱਗਾ, ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਸਿਧਾਂਤਕ ਰੁਚੀਆਂ ਦੇ ਪਾਲਣਹਾਰ ਵਜੋਂ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਅਹਿਮ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਿਆ.

ਬੁਢਾ ਬੋਹੜ 
ਅਨੇਕ ਆਵਾਜ਼ੀਂ ਚਰਚਾ ਚੱਲੀ 
ਮੱਲੀ ਚੱਪਾ ਚੱਪਾ ਥਾਂ

ਚਰਨ ਗਿੱਲ

ਮਾਂ

26 ਐਤਵਾਰ ਅਗ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਪਰਛਾਵਾਂ, ਬਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ, ਮਾਂ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਮਾਂ ਹਾਰਟ ਦੇ ਮਰੀਜ ਹੋਣ ਕਾਰਣ ਬੀਮਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹੈ ਅਕਸਰ ਖਾਂਸੀ ਵੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ…ਘਰ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਚ ਦੋ ਰੁੱਖ ਸੀ ਜਿਆਦਾ ਤਾਂ ਨੀ ਫਿਰ ਵੀ ਛਾਂ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਇਸ ਵਾਰ ਘਰ ਗਿਆ ਦੇਖਿਆ ਇਕ ਰੁੱਖ ਨਹੀ ਸੀ ..

ਦੇਖ ਰਿਹਾ
ਖੰਘਦੀ ਮਾਂ
ਘਟਦੀ ਛਾਂ

ਬਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ

ਚੰਨ

26 ਐਤਵਾਰ ਅਗ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਚੰਨ, ਜੀਵਨ/Life, ਪਰਵਾਸ, ਪੁਸ਼ਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਪੰਛੀ, ਮਾਹੀ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਈਦ ਦਾ ਚੰਨ
ਅੱਖਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਉਡੀਕ
ਮਾਹੀ ਪਰਦੇਸ
……………
ਈਦ ਦਾ ਚੰਨ
ਮਾਹੀ ਵਿੱਚ ਪਰਦੇਸ
ਉਡੀਕਣ ਅੱਖਾ

ਪੁਸ਼ਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਪੰਛੀ