Monthly Archives: ਸਤੰਬਰ 2012

ਅਲਾਰਮ

27 ਵੀਰਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਬਿੰਬ (Visual-Seeing), ਬਿੰਬਾਵਲੀ (imagery), ਸ਼ਰਵਣ ਬਿੰਬ (Auditory-Listening), ਸੂਰਜ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਸਵੇਰ ਦਾ ਅਲਾਰਮ –
ਉਣੀਂਦੇ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ
ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾ

ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ

ਮੌਸਮ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜਗਜੀਤ ਸੰਧੂ, ਜੀਵਨ/Life, ਤਾਨਕਾ, ਪੱਤਾ, ਫੁੱਲ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਨੰਗੀ ਸ਼ਾਖ ‘ਤੇ ਫੁੱਲ ਟਿਕਾ ਕੇ
ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਏ ਸੀ ਲਾ ਕੇ
ਪੀਲੇ ਪੱਤੇ ਫ਼ਰਸ਼ ‘ਤੇ ਵਾਹ ਕੇ
ਤਪਦੀ ਧੁੱਪ ‘ਚ ਵਸਤਰ ਪਾ ਕੇ 
ਚਾਰੇ ਮੌਸਮ ਚਾਰ ਰਿਹਾਂ

ਜਗਜੀਤ ਸੰਧੂ

ਕੀਮਤ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਗਹਿਣੇ, ਜਗਜੀਤ ਸੰਧੂ, ਜੀਵਨ/Life, ਪਿਆਰ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਤੇਰੀ ਬਾਂਹ ‘ਤੇ ਨਾਂ ਖੁਣਵਾ ਕੇ
ਉਂਗਲੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮੁੰਦਰੀ ਪਾ ਕੇ
ਕੋਠੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਕਰਵਾ ਕੇ
ਕੁਨਬੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਸਮਝਾ ਕੇ
ਦੇਖ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰ ਰਿਹਾਂ

ਜਗਜੀਤ ਸੰਧੂ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਪਰਹਾਰ, ਜੀਵਨ/Life, ਹਵਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਵੀਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਚ’ ਓਹ ਵਾਰ- ੨ ਵੱੜ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਬੁਹਤ ਸਿਹ੍ਮੀ ਹੋਈ ਵੀ ਸੀ | ਉਹ ਤੇ ਉਸਦਾ ਦੋਸਤ ਉਸਨੁੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸੀ ਪਰ ਓਹ ਮਾਸੂਮ ਬੁਹਤ ਹੀ ਡਰੀ ਸਿਹਮੀ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਖੱਲ੍ਹ ਖੂੰਜੇ ਚ ਜਾ ਵੱੜਦੀ | ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਓ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਲੈ ਆਇਆ | ਛੋਟੀ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਕੇ ਦੀਦੀ ਬੁਹਤ ਹੀ ਪਿਆਰੀ ਆ ਚਿੱਟੇ ਖੰਭ ਤੇ ਸੰਤਰੀ ਰੰਗ ਦੀ ਚੁੰਝ ਹੈ ਓਹਦੀ | ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਛੋਟੀ ਓਹਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੇ ਭੇਜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ | ਛੋਟੀ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਕੇ ਦੀਦੀ ਆ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਚਿੱੜੀ ਜਦ
ਵੀ ਸੌਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਖੰਭ ਖੋਲ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿੱਚ ਚੁੰਜ ਲੁਕੋ ਕੇ ਸੌਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੁੱਤੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੀ ਓਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿਖਾਈ ਸੀ | ਮੇਰੀ ਵੀ ਜਿੱਦਾਂ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸਾਂਝ ਜਿਹੀ ਕਾਇਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਹੋਏ ਓਹ ਮਾਸੂਮ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਸਦਾ ਲੈ ਸੌ ਗਈ ਤੇ ਛੋਟੀ ਕਾਫੀ ਉਦਾਸ ਸੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਦੀਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕੇ ਮੈਂ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋ ਦੋ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਛੋਟੀ ਦੇ ਘਰਵਾਲਾ ਉਸ ਨੂ ਵਿਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਲੈਣ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ……………… :((

 

ਗਰਮ ਹਵਾ 
ਮੇਰੀ ਤਲੀ ਤੋਂ ਉੱਡਿਆ
ਚਿੱਟਾ ਖੰਭ

ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਪਰਹਾਰ

ਦੁਪੱਟਾ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਅਰਵਿੰਦਰ ਕੌਰ, ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਬਸਤਰ, ਹਵਾ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਰੇਸ਼ਮੀ ਵਾਲ —
ਡਿੱਗ ਡਿੱਗ ਜਾਵੇ 
ਉਹਦਾ ਦੁਪੱਟਾ 

ਬਸੰਤੀ ਹਵਾ —
ਰੇਸ਼ਮੀਂ ਵਾਲਾਂ ਤੋਂ ਡਿਗਦਾ ਜਾਵੇ 
ਉਹਦਾ ਦੁਪੱਟਾ 

ਅਰਵਿੰਦਰ ਕੌਰ

ਚੰਨ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਅਵੀ ਜਸਵਾਲ, ਕੁਦਰਤ/Nature, ਚੰਨ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਤੜਕੇ 3 ਕੁ ਵਜੇ ਝੀਲ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਖੜੀ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਚੰਨ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਤੇ ਝੀਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਨਜ਼ਰੀਂ ਪਿਆ ਤੇ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਮੂੰਹ ‘ਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਵਾਹ ਤੇਰੀ ਕੁਦਰਤ… ਤੂੰ ਹੀ ਤੂੰ ਹੀ…. ਉਸੇ ਟਾਈਮ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਬਾਅਦ ਇਕ 9 ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਬੱਚੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ‘ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਮੈਂ ਚੰਨ ਵਿੱਚ ਗੂਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ (I just love guru Nanak) ਆਈ ਜਸਟ ਲਵ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ…. ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕੁਛ ਕਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿ ਬੇਟਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਬਸ ਉਸਨੂੰ hug ਕੀਤਾ ‘ਤੇ ਚੰਨ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਈ…..

ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ 
ਚੰਨ ‘ਚੋ ਲੱਭਾਂ
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ

ਅਵੀ ਜਸਵਾਲ

ਪਰਛਾਵਾਂ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਚੰਨ, ਪਰਛਾਵਾਂ, ਮਨਦੀਪ ਮਾਨ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਕਲ ਰਾਤੀ ਨੀਂਦ ਨਹੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਸਮਾਂ ਵੀ 01:00 ਦੇ ਦਰਮਿਆਨ ਸੀ ਅਚਾਨਕ ਸੈਰ ਕਰਣ ਦਾ ਮੰਨ ਬਣਿਆ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾ ਮੰਨ ਇਕਦਮ ਖਿਲ ਗਇਆ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਕਰਕੇ ਪੂਰਾ ਚੰਦਰਮਾ ਸੀ ਤੇ ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਰੁਖ ਹਿਲ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਮਧਮ ਜਿਹੀ ਪਰ ਮਿਠੀ ਮਿਠੀ ਹਵਾ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ –ਮੈ ਦੋ ਤਿੰਨ ਲੰਬੇ ਲੰਬੇ ਸਾਹ ਖਿਚੇ ਤੇ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈ ਥੋੜਾ ਕਾਮਯਾਬ ਵੀ ਹੋਇਆ ਪਰ ਹਾਂ ਇਕ ਗਲ ਪਕੀ ਕੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਰਣ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਖਿੜ ਗਈ —-
ਰਾਤ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਬੜੀ ਸੋਹਣੀ ਲਗੀ ਜਿਸ ਤਰਾ ਕਦੀ ਕਦੀ ਸਾਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਅਚਾਨਕ ਕਿਸੀ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁੰਨ ਕੇ ਬੜਾ ਵਧੀਆ ਲਗਦਾ ਹੈ ਮੈਨੂ ਮੇਰੇ ਚਲ ਰਹੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵੀ ਦੂਰੋਂ ਆ ਰਹੀ ਕਿਸੀ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਾਂਗੂ ਲਗੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਮੈ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤਾ ਮੇਰੇ ਬਿਲਕੁਲ ਸਾਹਮਣੇ ਚੰਨ ਨਜਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਭਾਵੇ ਰਾਤ ਦੀ ਇਸ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਚੰਨ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂ ਇਹ ਕੁਦਰਤੀ ਚੰਨ ਵੀ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਚੰਨ ਵਰਗਾ ਲਗਾ ਤੇ ਰਬ ਦੇ ਚੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚੰਨ ਸਮਝ ਕੇ ਉਸ ਵਾਲ ਦੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਉਸਨੂੰ ਨਿਹਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਅਗੇ ਵਧਦਾ ਗਇਆ
ਘਰੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਏਹਸਾਸ ਓਦੋਂ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਮੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਤੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਅਗੇ ਚਲਨ ਲਗ ਪਇਆ ਤੇ ਚੰਨ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ ਹੋ ਗਇਆ –ਤੇ ਇਕ ਪਲ ਰੁਕ ਕੇ ਕੁਦਰਤੀ ਚੰਨ ਨੂੰ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਾਤ ਕੋਲ ਛਡ ਕੇ ਆਪਣੇ ਚੰਨ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਕਾਹਲੇ ਕਾਹਲੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਘਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਆਇਆ

 

ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ 
ਚੰਨ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪਿਛੇ 
ਪਰਛਾਵਾਂ ਪੈਰਾਂ ਤੋ ਅਗੇ 

ਮਨਦੀਪ ਮਾਨ

ਗੁੱਡੀ

17 ਸੋਮਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਚਰਨ ਗਿੱਲ, ਜੀਵਨ/Life, ਪਿਆਰ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

ਬੀਹੀ ਵਿੱਚ ਚੀਕ ਚਿਹਾੜਾ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਪੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ. ਸਾਂਝੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਨ ਅਤੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਸੰਬੰਧੀ ਵੰਡ ਵੰਡਈਏ ਵਿੱਚੋਂ ਉਪਜੀਆਂ ਭੜਕੀਲੀਆਂ ਰੰਜਸਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬੇਰਹਿਮ ਕੁੱਟ ਰਾਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ. ਜਾਂ ਫਿਰ ਮਾਪੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਲਗ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬਾਲ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡਾ ਅਪਰਾਧ ਸਮਝ ਕੇ ਕੋਮਲ ਮਨਾਂ ਤੇ ਵਦਾਣੀ ਸੱਟਾਂ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ. ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਕੁੱਟ ਪੈ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਬੱਗੂ ਤਾਇਆ ਵਾਹਦ ਸ਼ਖਸ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਮੌਕੇ ਤੇ ਸਰਗਰਮ ਦਖਲ ਦਿੰਦਾ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਖੋਹ ਕੇ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਅਤੇ ਉਹਦੀ ਵਿਲੱਖਣ ਤਾੜਵੀਂ ਆਵਾਜ਼ ਬੀਹੀ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ, “ ਇਹਨੂੰ ਕਿਉਂ ਕੁੱਟਦੀ ਐਂ .. ਕੀ ਵਿਗਾੜਿਐ ਤੇਰਾ ਇਹਨੇ..” ਉਹਦਾ ਅਡੋਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਬੱਚੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬੇਕਸੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ . ਉਹਦੀ ਝਿੜਕ ਵਿੱਚ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚੇ ਦੇ ਕੋਮਲ ਮਨ ਦੀ ਟੀਸ ਰਚੀ ਹੁੰਦੀ. ਬੀਹੀ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਅਦਾਲਤ ਸੀ ਉਹ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲੇਰਾਂ ਵਿਚਲੀ ਫਰਿਯਾਦ ਦੀ ਤੁਰਤ ਸੁਣਵਾਈ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਝਿੜਕਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੁਰਤ ਸਜ਼ਾ ਫਰਮਾ ਦਿੰਦਾ. ਕਿਸੇ ਮੂਕ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਸਾਰੀ ਬੀਹੀ ਨੇ ਇਹ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਉਹਨੂੰ ਦੇ ਰਖੀਆਂ ਸਨ.

ਛੂਈ ਮੂਈ 
ਬੁੱਕਲ ਲੈ ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ਗੁੱਡੀ 
ਹੰਝੂ ਪੂੰਝੇ ਬੱਗੂ ਤਾਇਆ

ਚਰਨ ਗਿੱਲ

ਦਰਬਾਰਾ ਸਿੰਘ ਦੇ 15 ਹਾਇਕੂ

09 ਐਤਵਾਰ ਸਤੰ. 2012

Posted by in ਕੁਦਰਤ/Nature, ਜੀਵਨ/Life, ਦਰਬਾਰਾ ਸਿੰਘ

≈ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰੋ

1

ਵੱਲਾਂ ਗੋਦ ਭਰੀ

ਰੁੱਖ ਭਰੇ ਪਪੀਸੀਆਂ

ਧਰਤੀ ਹਰੀ ਹਰੀ

2

ਉਤਰਿਆ ਸੌਣ

ਜੋਟੇ ਪੀਂਘ ਚੜਾਈ

ਬਾਕੀ ਖੜੀਆਂ ਗੌਣ

3

ਪੇਕੀਂ ਆਕੇ

ਪੱਟੇ ਸੱਸ ਦਾ ਚੂੰਡਾ

ਕੱਲੀ ਪੀਂਘ ਚੜਾਕੇ

4

ਰੱਖੇ ਘਰ ਸਜਾਕੇ

ਹਰ ਖੂੰਜੇ ਵਿਚ ਬਾਸ

ਫੁੱਲ ਕਾਗਜੀ ਲਾਕੇ

5

ਚੇਤਰੀ ਹਵਾ

ਟਿੱਬੇ ਤੋਂ ਰਾਹ ਬਦਲੇ

ਪਗਡੰਡੀ

6

ਚਿਹਰਾ ਮੁਸਕਾਇਆ

ਪ੍ਰਦੇਸੀਂ ਭੀੜ ‘ਚ ਵਤਨੀ

ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ

7

ਕੋਨ ਤੇ ਥਾਵਾਂ

ਵੇਖੇ ਬਦਲ ਬਦਲ ਕੇ

ਵੱਖ ਨਾ ਹੋਏ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ

8

ਬੱਦਲ ਚਾਲ

ਬੋਟ ਪੰਛੀ ਪਰਾਂ ਦੇ ਹੇਠ

ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੀਂ ਰੁੱਖ

9

ਕਮਲਾਇਆ ਰੁੱਖ

ਸੁਪਨਾ ਬਣਕੇ ਲੰਘੀ

ਬਦਲੋਟੀ ਦੀ ਛਾਂ

10

ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਫੁੱਲ

ਤਿਤਲੀਆਂ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ

ਹੱਥ ਲਹੂ ਲੁਹਾਣ

11

ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਅਜਾਨ

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਖੁੱਲਿਆ

ਦਿਨ ਦਾ ਬੂਹਾ

12

ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਸਫਰ

ਤੁਰਗੇ ਲਹਿਰਾਂ ਨਾਲ

ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ

13

ਸੁੱਕੇ ਢੇਰ ਤੋ ਮਿਲਿਆ

ਟਾਹਣ ‘ਤੇ ਲਹਿਲਹਾਓਂਦਾ

ਸਬਜ ਪੱਤਾ

14

ਦਿਨ ਦਾ ਛਪਾਅ

ਬਾਤ ਪਤਾਓਣ ਨਾ ਦੇਵੇ ਬੇਬੇ

ਮਾਮਾ ਭੁੱਲਦਾ ਰਾਹ

15

ਬੀਚ ਵਿਛੌਣਾ

ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਉਡ ਰਹੀ

ਟਿੱਬਿਆਂ ਦੀ ਰੇਤ

ਦਰਬਾਰਾ ਸਿੰਘ